سنتور ساز زهی موسیقی ایرانی است. فرهنگ دهخدا سنتور را این‌گونه معنی کرده است «از سازهای ایرانی به شکل ذوزنقه که دارای سیم‌های بسیاری است و با دو زخمه چوبی نواخته می‌شود. رایج‌ترین نوع سنتور (۹ خرکی) دارای ۷۲ سیم است که به دسته‌های ۴ تایی و به ۱۸ دسته تقسیم می‌شود.
ما به شما آموزش می دهیم که چطور با این ساز بنوازید.
انواع ساز سنتور
- نوع لاکوک
- این نوع از سنتور که امروزه بسیار رواج یافته است ساز لا کوک می باشد که بیشتر از آن در بداهه نوازی و تکنوازی استفاده می شود. این نوع از ساز در مقایسه با نوع سل کوک از صدای زیر تری برخوردار است و همچنین از نظر پرده و کوک با هم متفاوت می باشند.
- نوع سی کوک
- نوع دیگری از این ساز می باشد که که ابعاد آن از لاکوک کمتر می باشد و نحوه قرار گیری سیم ها نیز در آن اندکی متفاوت می باشد.
- نوع کروماتیک
- نوع دیگری از این ساز می باشد که دارای سه اکتاو و نیم می باشد و در کار های ارکستری به کار می رود و بسیار رایج می باشد. کلیه سیم های این نوع ساز سه تایی است و نت خوانی در این نوع ساز در کلید سل است و روی خط دوم می باشد.
نوازندگی در ساز سنتور
نوازندگی این ساز به وسیله دو چوب نازک که به آن زخمه یا مضراب می گویند صورت می گیرد یعنی این دو چوب به عنوان واسطه ای میان دست و سیم های این ساز محسوب می شود. مضراب از ۴ قسمت عمده به نام های ساقه، حلقه، سر مضراب و دم تشکیل می شود.
در هنگام نواختن این ساز انگشتان دست با قاعده خاصی در حلقه مضراب قرار میگیرد و بدین شکل با حرکات چرخشی دست نوازنده و برخورد کردن با سیم های ساز نواخته می شود.
سنتورسازی است که اگر نوازنده بر آن چیره شود، می‌تواند با آن کارهای زیبا و ماندگاری بیافریند. این ساز به خوبی توانایی تک نوازی و هم نوازی را دارا میباشد.
حتی از دست دادن یک روز تمرین کافیست که تغییری در کنسرت ایجاد شود. البته نه آنقدر که هرکسی متوجه اش شود، ولی همانقدر کافیست تا در اجرایم تاثیر گذارد.
باری داگلس- کنسرت پیانیست